De cactusvijg (opuntia ficus-indica), werd in de 16e eeuw door Spaanse zeelieden uit Midden-Amerika naar Europa meegebracht. Deze cactussoort met eetbare vruchten, deed het meteen enorm goed in de landen rond de Middellandse Zee. Op sommige plaatsen worden de struiken moeiteloos 4 meters hoog, met stengeldelen (of cactusoren) van wel 20 cm breed. Die kunnen een grote watervoorraad bevatten, zodat de cactusvijg zonder al te veel problemen droogteperiodes doorkomt. Door hun grote stekels vormen de struiken vaak een ondoordringbare haag: ideaal om vraatzuchtige geiten uit de moestuin of van het veld te houden.
In het voorjaar zijn de struiken bedekt met groene, olijfvormige vruchten met een knalgele bloem. Nadat de bloem verwelkt is, wordt de vrucht al snel goudgeel, vaak met een zweem van oranje. In juli is de vrucht rijp om geoogst te worden.
Enkele jaren geleden begon in de tuin spontaan een cactusvijg te groeien. Onze buurman die zowat met het hele dorp in de clinch ligt, was razend dat we het plantje zomaar lieten woekeren. De wortels zouden zijn muur omverduwen, en het ding moest meteen verwijderd worden, zoniet ging hij naar de “dikastirio”, het vredegerecht. Om de lieve vrede te bewaren, zochten we voor de jonge cactusvijg een nieuwe plaats in de tuin, ver van de muur. Ook al hoopten we niet echt dat de plant opnieuw zou aanslaan, is hij ondertussen uitgegroeid tot een echte kolos. Elke lente moeten we een vijftiental cactusoren verwijderen, om de plant enigszins onder controle te houden. Dit is niet echt een prettige karwei, gezien de lange stekels. Dat ook de vruchten niet gemakkelijk te oogsten zijn, zouden we al snel ondervinden. Het cactusfruit is immers overdekt met fijne, ultravenijnige stekels, die zonder probleem door een lederen tuinhandschoen prikken. De oogst is dan ook een hele operatie die met de nodige zorg moet worden uitgevoerd: met lange mouwen, handschoenen, veiligheidsbril, een tuinzaagje en een emmer waarin de vruchten meteen worden opgevangen. Wanneer de vruchten goed rijp zijn kunnen ze ook verwijderd worden met het onderste deel van een (afgezaagde) plastic fles.
Ook het verwijderen van de schil is allesbehalve eenvoudig. Het best gebeurt dit door een lange vork in de vrucht te prikken, en de schil vervolgens met een scherp mes te verwijderen. Hierdoor komen het vruchtvlees en de zwarte eetbare pitjes te voorschijn. De vrucht smaakt friszuur, met een accent van peer of banaan.
De laatste zomers draagt onze struik doorgaans veel meer vruchten dan we zelf opkunnen. Een deel gaat naar onze vriendin Patra, de rest wordt verwerkt tot confituur. De vruchten worden na de pluk best meteen verwerkt.
Nodig (voor 1 potje):
5 cactusvijgen
80 % van het gepelde gewicht aan suiker
vers geperst sap van 1 citroen
Schil de vruchten op de dag van de pluk, verwijder de pitjes en voeg suiker toe. Laat de vruchten 1 nacht trekken in de koelkast. Doe het fruit de volgende dag in een pan met dikke bodem, en voeg het citroensap toe. Breng de vruchten aan de kook, en laat 15 minuten doorkoken. Giet de confituur meteen in gesteriliseerde potten, en draai ze om tot ze zijn afgekoeld.
